Hoe lang nog?
Gereformeerde Kerkbode van Delft
10e jaargang
Delft 1922v
nummer 51 (geen paginering) (17 februari 1923)
a
Hoe lang zal ik nog bij ulieden zijn en ulieden verdragen?
Luc. 9 : 41.
Hoe lang nog?
Als Jezus die vraag stelt, dan staan we huiverend stil.
Wat moet daar een diepte van smart, een afgrond, niet van ongeduld, maar van reusachtigen wil tot voortgang, tot òpgang, tot leven, in die woorden opengaan.
Men heeft over uw Heiland gesmaald en gezegd: die bleeke Jezus, dat is de stille martelaar; de krachtelooze, die zóó geduldig is, dat we er bij dreigen los te breken in ongeduld en tot zijn kalmen, rustigen vrede, tot zijn rustig oog, tot zijn hand, die het kruis gelaten opneemt, zouden willen roepen: Ont-zet U! Doe dan toch iets! Kunt Gij alleen maar lijden? Kunt Gij niet anders dan geduldig zijn?
O, indien Jezus niet anders kòn, dan zou dit woord op zijn plaats zijn. Een mensch die niet sterk genoeg is om te grijpen naar het leven, is ook een verbleekende zwakkeling in zijn dood.
En men heeft ook gezegd, dat er plaats is voor een beschouwing als deze, over Jezus. Jezus — zoo heeft men gespot, neen, nog meer, zóó luidde de soms vertwijfelde klacht: Jezus is ook al geen bekwame Helper; hij is geen sterke, en dus ook geen sterkende mensch. Zijn lijden is zwakheid. Hij houdt niet van het leven. Hij is levensmoe! Hij zegt: hoe lang nog? Hij is niet krachtig genoeg om van het licht en van de vreugde te houden. En daarom is Zijn gang naar den lijdensberg de gang der machteloosheid. Hij is te zwak om zich te verzetten; Hij laat over zich heengaan wat wil. Hij is het geduld, dat weerzin wekt door dat ieder er over heen mag loopen. Als Jezus in het donker gaat, dan komt het, omdat Hij niet sterk genoeg schreeuwen kan om het licht. Wat hebben we aan zulk een Jezus! Zulk een zwakkeling sterkt ons niet, staalt ons niet, steunt ons niet.
Ja, àls dàt Jezus was — we zouden ook ons ongetroost zien weggezonden van Golgotha.
Maar dát is Jezus niet geteekend gelijk Hij is. Dat is Zijn roep: Hoe lang nog, uitgelegd in verkeerden zin. In dat woord klaagt niet de levens-zatte, doch de tot het ware, rijke, volle leven opveerende kracht. Hoe lang nog — dat zegt Jezus niet tot het leven, maar tot het ellendige, verwrongen leven. Het eigenlijke Leven — dàt verlangt Hij.
Ja, hiér kunt ge hem zien: in volle lengte zich oprichtend, zich strekkend naar het licht, roepend niet om van het leven en van de menschen àf te zijn, maar opeischend, als een reus in boeien, voor zich een wereld, waarin alles is zóó sterk, zóó geloovig, zóó vast in God, als Hij het is. Hij wil het sterke leven! Er zij bevrijding!
Neen, zoo schreeuwt geen zwakkeling, die het leven niet meer begeeren kan, en daarom slechts „dat lieve dood-zijn” zoekt, of nog liever: van den zachten dood zou willen zijn gezocht. Zóó siddert ingehouden kracht alleen in de stem van hem, wiens adem hijgt naar het licht, wiens ziel te snakken vermag naar het bruisende, zich hem volkomen onderwerpende leven. Niet het slavengeduld, maar de heerschersdrang, die roept om een wereld, die naar Hem zich schikt, is in dit woord hoe lang nog, te beluisteren.
Hoe lang nog? Achter dat woord staat: de lichtende berg, de geopende hemel, de verheerlijkte mensch. Hoe lang nog? In dat woord ligt de afkeer van de zonde, de roep om de rust van den koningsmensch.
En wie zoo roept als hij sterven gaat, die bewijst voor ale eeuwen dat zijn dood geen zacht verglijden is in het donker als van één, die niet weet wat leven is, doch de sterke daad van hem, die zich strekte naar het licht — en die toen zeide:
Hier zijn mijn handen: bind ze! Hier zijn mijn oogen, die licht zoeken: graaf ze uit. Voer mij in den nacht. Waar is mijn volk? Ik kom, o God, ik kom! om Uwen wil te doen! b Ben ik de sterke niet in mijnen ondergang?
K. S.
a. Opnieuw gepubliceerd als ‘Hoe lang nog?’, De Reformatie 3 (1921v) 52,385 (28 september 1923). Opgenomen in Licht in den rook, Delft (W.D. Meinema) 19231, 161-166.
b. Vgl. Hebreeën 10:7.
|
