Over de „liturgie-kwestie” wordt niet veel meer gesproken of geschreven.
Is ze dood? Misschien niet geheel, maar men krijgt somt den indruk, dat het niet heel veel scheelt en de belangstelling, die een oogenblik hoog oplaaide, is aanmerkelijk gezakt.
Zoo heel erg vinden we het niet.
Men weet, dat we ons altijd geschaard hebben onder de voorstanders van de invoering eener meer uitgebreide liturgie.
Maar met een zeer groote koelheid.
Zelf zouden we nooit een voorstel doen tot invoering, wel als er een goed voorstel tot invoering werd gedaan, vóór stemmen.
En dat omdat we de zaak zelf wel goedkeuren, maar toch van oordeel zijn, dat ze niet waard is er zoo heel druk mee te zijn en omdat er zeer groote bezwaren aan verbonden zijn.
Vergissen we ons niet, dan zijn die gevaren hier en daar al merkbaar.
Men weet, dat in sommige kerken na de laatste Synode of reeds daarvoor, grootere, of kleinere wijzigingen in den eeredienst zijn ingevoerd.
Voldoen ze erg? Wordt het slotvers van de berijmde Tien Geboden of van den Avondzang Zondag aan Zondag zóó gezongen, dat men merkt het hart is er bij? We wagen het te betwijfelen. De zaak kan wel goed zijn, maar ons Nederlandsche volk is geen volk voor zulke dingen. Daartoe zal het nog eerst moeten worden opgevoed. En daaraan mee te werken is, gelooven we, beter dan om iets in te voeren dat spoedig versteend is.
Wij hebben vroeger al eens geschreven, dat ongetwijfeld niet zonder reden de Nederlandsche Gereformeerde liturgie allengs is vereenvoudigd.
En we zijn er heel niet rouwig om, dat de liturgiebeweging vrijwel tot rust gekomen is.
Het is goed om weer eens van deze dingen rekenschap te geven.
Want het gaat zoo langzamerhand naar de Generale Synode toe!
K. S.
