Over de tegenstrijdigheid tusschen theorie en praktijk bij voorstanders van lijkverbranding, gelijk die in bepaalde gevallen tot uiting komt, schrijft Dr A. Kuyper in de „Rott. Kerkbode”:
Maar wat zeer eigenaardig aandoet in verband met de actueele vraag der lijkverbranding is dit, dat zij die in hun kring er het meest en het vurigst voor ijveren, als het er op aankomt er toch voor terugdeinzen.
Daar hebt ge de Socialisten en de Communisten. Zij voeren een vurig pleidooi er voor om hun lijk niet aan het langzaam proces der ontbinding prijs te geven. Als de dood eenmaal is ingetreden dan moet het proces der vernietiging in een minimum van tijd zijn afgeloopen. Met de crematie is het al heel spoedig gebeurd. Zoo gaat het lijk niet in den lijkoven, of na eenige oogenblikken hebt ge de asch in uw vaas. Konden de Socialisten en de Communisten het gedaan krijgen ze zouden de lijkverbranding met dwang overal invoeren, en er zou zelfs geen vrijheid meer zijn om uw dooden van voor uw aangezicht te begraven.
Maar . . . Lenin stierf. Hij is ook een nietig menschenkind, en moet het ondervinden dat tegen den dood geen geweer is. Het zielloos lijk van Lenin ligt op den aardbodem. Zal men dat nu ook verbranden in het land waar het Socialisme en het Communisme hoogtij vieren?
Geen sprake van. Niemand die er aan denkt. Ieder Communist zegt: daar was Lenin te goed voor. Crematie is voor hem te minderwaardig. Het lichaam van Lenin, die namelooze ellende over duizenden, over millioenen gebracht heeft, is daar te goed voor.
En al de kunst en al de wetenschap is te hulp geroepen, om het lijk van Lenin te balsemen, opdat het in een glazen doodkist tot in lengte van dagen bewaard kan blijven, en het navolgende geslacht kunne zien hoe de man in zijn leven er heeft uitgezien die de hel over zijn vaderland heeft losgelaten!
K. Schilder.
