Boekbespreking

Gereformeerde Kerkbode van Delft

13e jaargang
1925v
22 (geen paginering) (1 augustus 1925)

a



GEREFORMEERD FARIZEISME? Zijn de Gereformeerden de Farizeeërs van dezen tijd? door K. Schilder, Geref. pred. te Delft. Boekhandel en Drukkerij W.D. Meinema, Delft. 1925.


Volgens besluit der redactie heb ik dit geschrift hier aan te kondigen. Het is een uitbreiding van het referaat, dat onder gelijken titel op den Theologischen Schooldag gehouden werd en eveneens een (hoewel minder sterke) uitbreiding van de over het onderwerp in De Reformatie gegeven artikelen. Afzonderlijke uitgave geschiedt op verzoek, ook al, omdat ik meen, dat het onderwerp van de zijde der vele tegenstanders van de Gereformeerde kerken belangrijk gemaakt wordt. Wanneer niet alleen van den zeer ver van ons afstaanden, maar ook van den naast onze deur wonenden criticus de klacht klinkt, dat Gereformeerden farizeeërs zijn, dan is een der eerste pogingen tot weerlegging van die aanklacht reeds hierin gelegen, dat men op de kwestie ingaat. Nog kort geleden schreef ds Lingbeek over het farizeïsme van de Gescheidenen, en mocht ds Sluiter, christelijk gereformeerd leeraar te Assen (in de Chr. Geref. Kerkb. v. Groningen etc., zie Bazuin 29 Nov. 1924) zoo ook nog eens soortgelijke bewering kwijtraken. Want er zijn zoo van die menschen, die zelf zich het recht toekennen, er maar op los te beweren zonder een zweem van bewijs te geven, en die dan, niet bedenkende, dat deze houding juist één der farizeeuwsche kwalen is, een ander aan den pols voelen, tenminste aan de plaats waar de pols verondersteld wordt te zitten, om te constateeren, dat hij lijdt aan de kwalen van het farizeeërdom.

De stof is over verschillende paragrafen verdeeld, teneinde de lezing te vergemakkelijken en het geheel meer overzichtelijk te maken.

Misschien kan ik, nu ik toch bezig ben aan deze zaak, nog even antwoorden op een brief van een Reformatie-lezer, die met mij verschilt van meening, als ik zeg, dat gereformeerde sanhedristen niet bestaan. Natuurlijk wil dat niet zeggen, dat er niet menschen onder hen zijn, die op kerkelijke vergaderingen met een zeker overwicht spreken en met kort gebaar de kwesties afmaken. Maar het is pure nonsens, dit zuiver individueele verschijnsel sanhedrisme te heeten, of gereformeerd. Zulke menschen zijn er overal. En het is alleen maar de vraag, of het gereformeerde leven hen kweekt krachtens eigen aard en beginsel. En dan zeggen we: als zulke menschen bestaan, is het alleen krachtens de wil des volks, die hen telkens maar weer kiest. En wat het overige betreft: zulke typen worden wel gekweekt in een kerkelijke samenleving, die machthebbers kiest voor altijd, en wel in een kring, die leeft van de wederzijdsche verheerlijking, maar niet bij de Gereformeerden, die ieder dwingen af te treden en die hun critiek op elkaar, tot in de pers toe, allesbehalve malsch houden.


K. S.




a. Ook geplaatst in De Reformatie 5 (1924v) 44,340 (31 juli 1925).







deze pagina hoort in frames, klik hier

© Appendix Vaginix Productions 2000